Deze gegevens heeft ze telefonisch van de Banque de France doorgekregen maar aan het onduidelijke handschrift is te zien dat ze niet begreep wat ze schreef.
Op zichzelf al een vaag verhaal, aangezien elke Nederlandse betaling gepaard gaat met een omschrijving van de storting en zo niet, dan toch in ieder geval met de naam van de betaler, gewoon via de computer getypt op het afschrift.
Ergens in het stortingsproces moeten deze gegevens dus verdwenen zijn en dit is ongetwijfeld aan de Franse kant van de grens gebeurd.
Hoe het Franse banksysteem georganiseerd is, is mij een volkomen raadsel, ik vind het verschrikkelijk omslachtig. Maar ach, je moet het niet willen begrijpen, het is nu eenmaal zo, zoals met zoveel dingen in Frankrijk. Toch heeft het zeker ook zijn charme.
Doordat het zo ingewikkeld is om iets te betalen, internetbankieren nog uitgevonden moet worden, mijn bankrekening wisselvallig is en het belastingkantoor in ons dorp staat, bezoek ik eens per maand de dames van de Trésor Public om, cash en in partjes, aan onze betalingsplicht te voldoen.
Nou, ik moet zeggen het zijn schatten, deze twee dames, wat een geduld hebben zij met mij!
Want ondanks dat ik heb geaccepteerd dat het betalen omslachtig gaat, wil het nog niet zeggen dat ik er ook mee om kan gaan. Ik raak helemaal verdwaald in het losbladig systeem dat bij mij maar niet in ordners terecht wil komen.
Voor elke betaling krijg ik weer een kwitantie en weer een lijstje met aangepaste bedragen, die weer in mijn tas belanden, vervolgens een week later op het dressoir, daarna in een laatje, en met een beetje mazzel toch nog tussen alle andere rekeningen op mijn bureau.
En dan gebeurt er iets wonderlijks, het verdwijnt.
Dus altijd als ik in de haast, want voor je het weet zijn ze weer gesloten, op zoek ben naar de documenten, kan ik niets vinden.
Het gevolg is, dat ik negen van de tien keer aankom om te betalen, maar dat de dames in de computer moeten zoeken naar het soort belasting en het bedrag.
En dat kunnen nogal wat verschillende zaken zijn, aangezien we twee panden hebben en dus alles dubbel is. Sommige belasting- of wateraanslagen staan dan ook nog eens op verschillende namen. De ene keer op mijn meisjesnaam, dan weer op het Café des Arts, op Maison des Arts of op Henk Arts. De ijver waarmee de dames me altijd weer helpen is haast ontroerend. Niet één keer hebben ze gezegd dat ik maar terug moet komen als ik mijn zaakjes op orde heb.
Nee
in tegendeel, ze verschuiven handmatig zelfs nog wel eens de betalingsdatum en
boetes die er van hogerhand vanwege een te late betaling zijn opgelegd, worden
gewoon ge-delete uit het systeem.
Dat is zo leuk aan wonen à la Campagne, zo’n dorps betalingskantoortje maakt dat burger en staat nog erg dicht bij elkaar staan. Nu heb ik natuurlijk wel heel veel geluk met deze dames, die mij tutoyeren en het duidelijk goed met mij voor hebben.
Maar hierdoor duurt een betaling gepaard met een praatje dus al snel twintig minuten.
Nu kan ik redelijk ongeduldig zijn maar een bezoek aan de Franse belastingdienst is altijd een aangename belevenis, het voelt alsof je iets krijgt, terwijl je toch staat te betalen.
Onze verstandhouding geeft vertrouwen, alsof de dames haast lieve tantes zijn die mij beschermen tegen strenge oom Belasting.
Waarschijnlijk is de sympathie wederzijds en vergeten zij ook de barrière staat-burger en hun rol als ambtenaar, waardoor ik nu dit papier onder mijn neus krijg.
Nieuwsgierig bekijk ik het blaadje. De dame wil weten wat de naam van de Nederlander is, of ik die misschien ken en in welk Frans dorp hij dan een huis heeft.
Op het papier staat: ‘De heer’ en dan een naam, die maar één letter verschilt met een stad in Nederland en verder iets wat lijkt op een straatnaam.
Dat is zo leuk aan wonen à la Campagne, zo’n dorps betalingskantoortje maakt dat burger en staat nog erg dicht bij elkaar staan. Nu heb ik natuurlijk wel heel veel geluk met deze dames, die mij tutoyeren en het duidelijk goed met mij voor hebben.
Maar hierdoor duurt een betaling gepaard met een praatje dus al snel twintig minuten.
Nu kan ik redelijk ongeduldig zijn maar een bezoek aan de Franse belastingdienst is altijd een aangename belevenis, het voelt alsof je iets krijgt, terwijl je toch staat te betalen.
Onze verstandhouding geeft vertrouwen, alsof de dames haast lieve tantes zijn die mij beschermen tegen strenge oom Belasting.
Waarschijnlijk is de sympathie wederzijds en vergeten zij ook de barrière staat-burger en hun rol als ambtenaar, waardoor ik nu dit papier onder mijn neus krijg.
Nieuwsgierig bekijk ik het blaadje. De dame wil weten wat de naam van de Nederlander is, of ik die misschien ken en in welk Frans dorp hij dan een huis heeft.
Op het papier staat: ‘De heer’ en dan een naam, die maar één letter verschilt met een stad in Nederland en verder iets wat lijkt op een straatnaam.
“De Heer, betekent monsieur,” zeg ik. “Hoewel,”
voeg ik er weifelend aan toe, “ als die andere naam nu zijn verkeerd gespelde
woonplaats is, dan kan ‘De Heer’ ook zijn naam zijn.
Ik weet dat er in Zuid-Nederland mensen wonen die zo heten.”
Dit maakt het er allemaal niet makkelijker op.
De dame schudt haar hoofd. “Ja, wist ik maar voor welke belasting dit bedrag stond, dan kon ik het daarop terugvinden.”
“Ik wil wel op internet kijken of deze naam die op een stad lijkt, ook als achternaam bestaat. Misschien kan ik die man wel vinden," stel ik spontaan voor.
Duidelijk verlegen met de situatie, geeft ze toe dat dat misschien wel een goed idee zou zijn.
“Ah oui,” zegt ze met een beschroomd lachje, “ het is zo moeilijk met de taal, het is stom van ons maar wij spreken geen Nederlands en zelfs geen Engels.”
Toch is ze wat besluiteloos en vraagt of ik het echt niet bezwaarlijk vind.
“Mais non, ik doe het met plezier, kan ik eindelijk voor jullie ook eens iets terugdoen!” zeg ik resoluut en schrijf de naam op de achterkant van mijn kersverse kwitantie.
“Ik bel jullie vanmiddag, à tout à l’heure.”
Haha, nu ben ik ook al speurneus van de Trésorie, denk ik grinnikend bij mezelf terwijl ik, met m’n paperassen in de hand, het gebouw uitloop. Wat melig, dit kan alleen maar in Frankrijk.
Als ik thuiskom duik ik meteen nieuwsgierig achter de computer, nu wil ik het weten ook!
______________________________________________________
In 2007 ben ik samen met Henk (contrabassist) verhuisd naar het Franse platteland.
Over deze wonderlijke periode heb ik een boek geschreven:
Ben je geïnteresseerd? Via deze linken kun je het bestellen:
Bol.com boek € 16,95
Ebook ebook: €4,99
uitg.: Vandorp educatief/ Grenzeloos
Het verhaal over een waarzegster en een muzikant die samen hun geluk in Frankrijk willen beproeven om daar een centrum voor muziek en levenskunst op te zetten.
Als Lies op een avond Henk ontmoet slaan de vonken direct over. Behalve hun artiestenbestaan blijkt al snel dat ze ook hun passie voor Frankrijk delen.
Het begint met dromen over 'later als...' maar hun enthousiasme haalt de droom in. Samen storten ze zich in het avontuur en belanden van het ene toeval in het andere.
Een verhaal vol humor, over passie en durf, dromen en aanpakken, liefde en loslaten maar vooral over verwondering.
Wat kan er veel gebeuren als je gewoon ‘ja’ durft te zeggen! Zij gaan er in ieder geval vanuit dat hun idee fantastisch is en alle gebeurtenissen lijken dit ook te bevestigen…
Deel twee komt uit in september/ oktober 2014
Ik weet dat er in Zuid-Nederland mensen wonen die zo heten.”
Dit maakt het er allemaal niet makkelijker op.
De dame schudt haar hoofd. “Ja, wist ik maar voor welke belasting dit bedrag stond, dan kon ik het daarop terugvinden.”
“Ik wil wel op internet kijken of deze naam die op een stad lijkt, ook als achternaam bestaat. Misschien kan ik die man wel vinden," stel ik spontaan voor.
Duidelijk verlegen met de situatie, geeft ze toe dat dat misschien wel een goed idee zou zijn.
“Ah oui,” zegt ze met een beschroomd lachje, “ het is zo moeilijk met de taal, het is stom van ons maar wij spreken geen Nederlands en zelfs geen Engels.”
Toch is ze wat besluiteloos en vraagt of ik het echt niet bezwaarlijk vind.
“Mais non, ik doe het met plezier, kan ik eindelijk voor jullie ook eens iets terugdoen!” zeg ik resoluut en schrijf de naam op de achterkant van mijn kersverse kwitantie.
“Ik bel jullie vanmiddag, à tout à l’heure.”
Haha, nu ben ik ook al speurneus van de Trésorie, denk ik grinnikend bij mezelf terwijl ik, met m’n paperassen in de hand, het gebouw uitloop. Wat melig, dit kan alleen maar in Frankrijk.
Als ik thuiskom duik ik meteen nieuwsgierig achter de computer, nu wil ik het weten ook!
______________________________________________________
In 2007 ben ik samen met Henk (contrabassist) verhuisd naar het Franse platteland.
Over deze wonderlijke periode heb ik een boek geschreven:
Ben je geïnteresseerd? Via deze linken kun je het bestellen:
Bol.com boek € 16,95
Ebook ebook: €4,99
uitg.: Vandorp educatief/ Grenzeloos
Het verhaal over een waarzegster en een muzikant die samen hun geluk in Frankrijk willen beproeven om daar een centrum voor muziek en levenskunst op te zetten.
Als Lies op een avond Henk ontmoet slaan de vonken direct over. Behalve hun artiestenbestaan blijkt al snel dat ze ook hun passie voor Frankrijk delen.
Het begint met dromen over 'later als...' maar hun enthousiasme haalt de droom in. Samen storten ze zich in het avontuur en belanden van het ene toeval in het andere.
Een verhaal vol humor, over passie en durf, dromen en aanpakken, liefde en loslaten maar vooral over verwondering.
Wat kan er veel gebeuren als je gewoon ‘ja’ durft te zeggen! Zij gaan er in ieder geval vanuit dat hun idee fantastisch is en alle gebeurtenissen lijken dit ook te bevestigen…
Deel twee komt uit in september/ oktober 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten