zaterdag 7 december 2013

Winter (2)

Het zal niet de eerste keer zijn dat ik mijn plan bij moet stellen vanwege één of andere omstandigheid van buitenaf. Pff de dag is nog maar net begonnen en het is weer eens zover. We zitten dus zonder elektriciteit.
Lichtelijk ontstemd snel ik naar beneden om poolshoogte te gaan nemen, met een soort valse hoop kijk ik in het voorbijgaan naar de internetbox. Daar branden natuurlijk geen lampjes, dus weg telefoon en internet.
“Eén van de Acacia’s is gevallen,” zegt Henk als ik vanaf de trap de keuken instap. Hij is druk bezig met de koffie, die hij nu met een keteltje staat op te gieten. Het is ons campingsetje maar sinds we in Frankrijk wonen, staat het altijd stand-by in de keukenkast.
“Oh, nee! Echt waar?” reageer ik onthutst en loop naar het raam.
Buiten is alles prachtig wit en ja hoor, daar ligt de wel vijftien meter hoge boom nu languit gestrekt in onze tuin. “Oh, wat jammer”, roep ik uit en loop de ‘cave’ in om mijn laarzen aan te trekken.
“Kom Henk, laten we even buiten kijken!” Hond Tess loopt enthousiast mee. Trucje blijft binnen, bij de deur trekt ze haar neus op en draait om. Al zou ze naar buiten gewild hebben dan had het niet eens gekund, ze is  te klein.   
Buiten zakken onze voeten weg in de wel veertig cm dikke laag sneeuw, Tess is door het dolle heen en maakt gekke bokkensprongen. Het is schitterend mooi buiten, het waait niet en de sneeuw absorbeert al het geluid, dus er heerst een serene stilte.
Maar er hangt ook een lugubere sfeer want in die stilte horen we overal om ons heen de bomen vervaarlijk kraken.  Ook zij gaan gebukt onder die enorme laag sneeuw en hun takken hangen treurig naar beneden. Tegen de muur in de hangende rozenstruik piepen nog twee lieflijk roze roosjes tussen de sneeuw door.
Krrrraakkkplof aan de overkant van de weg valt een boom. Kkrraakkkpof de volgende. Terwijl we hier zo in de tuin staan vallen er dus gewoon allerlei bomen om, krrrrakkk weer één, nu bij ons boven in de tuin.  De lindeboom op ons terras, waar we onder staan, piept en kraakt aan alle kanten.
“Oh nee hè boom, hou je taai, jij mag niet vallen hoor!” roep ik bemoedigend naar mijn lievelingsboom.
“Kom Lies,  we moeten naar binnen, het is nu hartstikke gevaarlijk buiten,” zegt Henk, “ze  vallen verdorie met bosjes.”  
Eenmaal binnen kijken we, vanuit het kamerraam, ook eens naar de weg. Het is verdacht stil. Nu zien we ook wat ons wakker gekraakt heeft. Het is de boom schuin tegenover ons aan de andere kant van het kruispunt. Het  bosje hangt als een waaier alle kanten uit en een middentak ligt geknakt over de weg. De elektriciteitspaal aan de andere kant hangt schuin naar achteren, vandaar dat we geen stroom hebben. Ondertussen blijft het maar sneeuwen.

Terwijl we aan de koffie zitten glijd er een auto achterstevoren ons huis voorbij, in een hoop sneeuw komt hij tot stilstand. Henk gaat naar buiten om te kijken of hij kan helpen. Ze zijn met z'
n tweeën.  De bestuurder is redelijk in paniek, zegt dat hij niet verder durft te rijden en vraagt of hij zijn auto bij ons mag stallen. Natuurlijk! Henk en één van de mannen duwen. Maar het valt niet mee om hem te verzetten, de auto blijkt niet eens winterbanden te hebben, dus hij heeft totaal geen grip. Henk geeft de mannen een schep en ze gaan druk in de weer om een spoor en een plek langs het huis schoon te scheppen zodat ze daar de auto in kunnen rijden. Ik ben inmiddels ook buiten. Om erger te voorkomen probeer ik de hoeveelheid sneeuw die onze heg bijna tegen de grond drukt van de takken af te slaan. Een gedeelte heg is geknakt, wat jammer denk ik spijtig.
Maar het is nog steeds niet pluis buiten dus ik vertrek weer naar binnen.
Tja en dan gaat de dag voort. Wat een gedoe en net nu ik zoveel wil doen! Ik had vandaag een volle werkdag gepland; lekker schrijven aan m’n boek maar ook bankzaken regelen, contact opnemen met de notaris en de koper van ons hotel, boekverslag sturen naar Nederland waar ze een paar dagen geleden om gevraagd hebben en nog veel meer kleine klusjes waarbij de computer onmisbaar is.
Zonder stroom en verbinding met de buitenwereld is de hele planning ineens in de war. Een beetje verdwaasd lopen we maar wat door het huis te scharrelen. Zelfs stofzuigen of de vaatwasser draaien gaat niet.  
Henk is, wat betreft zijn werk, gelukkig iets minder afhankelijk van elektriciteit. Hij schrijft nog muziek met een pen en stukken instuderen doet hij gewoon akoestisch. Hoewel, even een muziekstuk via internet opzoeken is er nu ook niet bij.
Voor mij is het echt een regelrechte ramp, zonder computer doe ik niets. Als redelijke control freak voel ik een lichte paniek opkomen, hoe moet het nu?  
Natuurlijk weet ik dat het overmacht is en dat ik het wereldgebeuren maar los moet laten, maar makkelijk is dat niet.  Door deze situatie moet ik mijn mind echt nodig 're-setten'.

’s Middag stopt het met sneeuwen en zien we ook een briesje langs de bomen gaan. Gelukkig want nu valt er mondjesmaat weer wat sneeuw van de takken en de bladeren, waardoor het kraken van de takken afneemt en het minder gevaarlijk wordt buiten.
Een sneeuwschuiver komt langs, sporadisch een auto. Het valt ons op dat de sneeuwschuiver bij ons  op het kruispunt niet naar rechts gaat, dit is vreemd want het is de doorgaande weg naar het dorp.  
Henk en ik besluiten om voordat het donker is nog even met Tess naar buiten te gaan.
Nu er toch bijna geen auto’s rijden, kunnen we de weg aflopen om eens te kijken wat er eigenlijk aan de hand is.
Het is een ravage, overal in het bos langs de weg liggen omgevallen bomen, niet alleen die bij ons voor de deur maar alle elektriciteitspalen zijn omgevallen of geknakt, bomen hangen over de leidingen. Bij ons buurgehuchtje zijn er een paar dikke joekels over de weg gevallen, één zelfs vlak langs het huis van Sofie, onze buurvrouw.
Aha, vandaar dat er dus geen sneeuwschuiver deze kant op rijdt.
Enkele mannen zijn druk bezig met zagen om de weg weer begaanbaar te maken.
De buurman knikt bevestigend en lacht schalks, als ik zeg dat ze wel heel veel mazzel hebben dat die boom niet op hun huis gevallen is. Volgens hem is het verderop nog erger en ligt de hele weg richting het dorp bezaaid met bomen.
De kans dat we dus vandaag nog met de auto weg kunnen om wat boodschappen te doen is verkeken, maar nog erger, de kans op stroom en telefoon waarschijnlijk ook.
Het is eigenlijk gewoon een soort natuurramp die zich hier heeft voltrokken. Een van de wat oudere Auvergnaanse buren zegt dat hij dit zijn hele leven nog nooit meegemaakt heeft.
“Ik snap het niet," zeg ik verbaasd, “er valt toch wel eens meer veertig centimeter sneeuw?”
Buurman legt uit dat het door de bladeren komt.
Omdat de sneeuw nu zo vroeg in het jaar is gevallen hebben de bomen nog blad, dus daar blijft de sneeuw op hangen en zodoende worden de takken dus topzwaar. Stom, zo had ik het nog niet bekeken. Logisch eigenlijk. Maar ja, de sneeuw valt dit jaar dan wel vroeg maar de bomen zijn ook laat met het vallen van hun blad.
Het is een indrukwekkend beeld al die sneeuw en de omgevallen bomen.  De natuur is krachtig maar helaas, voor ons en voor zichzelf, wel in de war!

Om vijf uur ‘s middags is het donker. En dan dus echt donker! En stil! Geen muziek, radio of tv, niemand die belt.
Samen zitten we in de keuken bij de houtoven, waar Henk toch gewoon een lekkere maaltijd op kan koken. Overal staan waxinelichtjes. “Eigenlijk toch best gezellig hè Henk,” zeg ik tevreden genietend van m’n wijntje. “Ach, ook best lekker, zo’n dagje verplicht niets doen, weer eens gewoon back to basic!”
“Ja, we kunnen het gelukkig nog," zegt Henk lachend, "het is eigenlijk wel een uitdaging!”
Als we een paar uur later ons bed in duiken, krijgt mijn tevreden ‘back to basic’ gevoel toch een kleine terugslag. Dit is niet leuk, zonder elektrische deken is het bed zo kouhoud…..




              ___________________________________________________________________

In 2007 ben ik samen met Henk (contrabassist) verhuisd naar het Franse platteland.
Over deze wonderlijke periode heb ik een boek geschreven:

Ben je geïnteresseerd?  Via deze linken kun je het bestellen:
  Bol.com  
boek € 16,95

  Ebook  
  ebook: €4,99
 

uitg.: Vandorp educatief/ Grenzeloos
Het verhaal over een waarzegster en een muzikant die samen hun geluk in Frankrijk willen beproeven om daar een centrum voor muziek en levenskunst op te zetten

Als Lies op een avond Henk ontmoet slaan de vonken direct over. Behalve hun artiestenbestaan blijkt al snel dat ze ook hun passie voor Frankrijk delen.
Het begint met dromen over 'later als...' maar hun enthousiasme haalt de droom in. Samen storten ze zich in het avontuur en belanden van het ene toeval in het andere.
Een verhaal vol humor, over passie en durf, dromen en aanpakken, liefde en loslaten maar vooral over verwondering.
Wat kan er veel gebeuren als je gewoon ‘ja’ durft te zeggen! Zij gaan er in ieder geval vanuit dat hun idee fantastisch is en alle gebeurtenissen lijken dit ook te bevestigen…


Deel twee komt uit in september/ oktober 2014

Geen opmerkingen:

Een reactie posten