donderdag 10 juli 2014

Het Champagne concert (2)

Voordat we naar de nieuwe feestlocatie gaan wijst de schoondochter ons de weg naar de gîtes zodat we alvast onze spullen daarheen kunnen brengen en ons eventueel wat opfrissen.
Ze hebben het goed geregeld, we krijgen twee zeer comfortabele huisjes op het terrein van een manege, aan de andere kant van het dorp.
De koelkasten zijn rijkelijk gevuld met allerlei sapjes en voor we vertrekken installeren we ons nog even met een drankje op het terras van één van de huisjes.
Aangezien ik door de bubbels toch wel wat licht in m’n hoofd ben, drink ik achter elkaar twee enorme glazen water leeg. Het helpt, tegen de tijd dat het diner gaat beginnen ben ik wel weer opgeknapt.
Het enige wat me nu verontrust is mijn afspraak met de schoondochter dat ik zal gaan waarzeggen vanavond. Ik heb het beloofd maar na deze middag zie ik er nogal tegenop. De gasten die ik tot nu toe gezien heb waren niet bepaald toegankelijk. Niet het chique sophisticated publiek dat ik verwacht had, maar gewoon ‘nuchtere’ plattelandsbewoners, ik moet nog zien dat die open staan voor het kaartlezen.
Ik leg Henk mijn dilemma voor.
“Joh, laat het toch gaan, geniet gewoon van de avond, het is ook jouw uitje!” wimpelt Henk luchtig mijn zorgen weg.
Ach ja, wat zou ik me druk maken, sus ik mijn geweten gesterkt door Henks bemoedigende woorden, laat ik maar gewoon kijken hoe de avond zal verlopen.
“Weet je wat, ik neem m’n kaarten wel mee, maar ik ga me niet in m’n opzichtige waarzegstersjurk vertonen want dan kan ik er niet meer onderuit.”
“Je hebt groot gelijk!” zegt Henk lachend.
Het is tijd om te gaan, de muziekinstallatie moet weer opgebouwd worden.

Bij de Feestlocatie, ook weer een loods boven een wijnkelder, is het nog stil. De Champagneboer doet open, ogenschijnlijk zijn alleen hij en zijn zoon aanwezig.
Pa wijst ons de weg naar een kantine, waar alle tafels al keurig gedekt in lange rijen opgesteld staan. De tafels zelf zien er wel mooi en uitnodigend uit, maar voor de rest is er weer helemaal niets aan aankleding en ambiance gedaan. Nu komt er nog zonlicht het zaaltje binnen waardoor er toch nog wel een warme sfeer hangt, maar als het straks donker is gaat de tl-verlichting weer aan. In een hoek is er plaats vrijgehouden voor het orkest, ook nu is er geen stagelight en zelfs geen podium.
Achter één van de muren horen we toch bedrijvigheid, als ik om het hoekje kijk zie ik een eenvoudige bedrijfskeuken waar koks druk in de weer zijn met de potten en pannen.
Terwijl de muzikanten hun spullen opstellen, lanterfant ik een beetje rond.
Even buiten kijken, weer naar binnen, de deuren die toegang geven tot de cave zijn ook open.
De enorme caves met roestvrijstalen cuvées/ vaten zijn indrukwekkend om te zien.

Rond acht uur ‘s avonds druppelen de eerste gasten binnen. Ze worden opgevangen in de enorme loods waar pa, naast een wand van pallets, klaarstaat achter een tafel met lege glazen. De genodigden voor deze avond zijn duidelijk toch wat belangrijker want nu zijn het wel mooie champagneglazen op een pootje. Behalve het verschil in glazen en het feit dat pa, de Champagneboer je deze persoonlijk aanreikt, staan er nu ook weer obers klaar om je glas te vullen en ook nu wordt er niet op een glaasje gekeken. Er worden nu ook hapjes geserveerd.
Het publiek is misschien dan wel belangrijker maar het verschilt niet veel van wat ik vanmiddag gezien heb.
Ik moet lachen om mijn veronderstelling dat ik naar een super chique Champagnefeest op een  Chateau zou gaan. Champagne hoort in mijn beleving dan wel bij de upper class, maar de producenten zijn toch gewoon boeren, weliswaar Champageboeren maar wel boeren, daar had ik even niet bij stilgestaan.
Niet dat het erg is, dit is ook leuk!
We maken dit als Nederlander toch maar mooi mee. Ik voel me vereerd dat we door deze familie zo hartelijk zomaar tussen hun intimi welkom zijn. Natuurlijk komen de muzikanten om te spelen, maar de schoondochter heeft uitdrukkelijk gezegd dat het voor ons ook een feestje moet zijn.
Dus besluit ik maar weer eens een glaasje te gaan nemen, het kaartlezen wordt toch niets vanavond. De muzikanten komen nu ook de loods in, dit is eigenlijk pas hun eerste moment vandaag om eens even echt lekker ontspannen een glaasje Champagne te drinken. Vrolijk proosten we op dit leuke uitje.
Na een uur staan we nog steeds met z’n allen gewoon in de loods en bij één glaasje is het niet gebleven. De gasten die eerst nog wat bescheiden met elkaar stonden te praten beginnen al luidruchtiger te worden.

Rond half tien gaan we aan tafel. Wij zijn op de achterste rij naast de kinderen en de baby’s gepland. Het is wel goed zo, want ondanks dat de gasten al iets losser zijn door de bubbels blijven ze toch afstandelijk naar ons, hier achter in het zaaltje kunnen we mooi ons eigen feestje hebben.
De muzikanten gaan eerst maar eens een deuntje spelen. De vrouw van de pianist en ik blijven weer samen aan tafel achter. “Nou, zullen we dan maar?” lach ik vrolijk terwijl ik een volle fles Champagne uit de ijsemmer pak.
De verdere avond is vol overdaad aan eten en drinken. De ene fles Champagne volgt de andere, de soort steeds weer passend bij de volgende ‘gang’. Het diner zelf bestaat volledig uit gerechten die geprepareerd zijn met Champagne, van Champagnesausen, tot aan het Champagne ijs toe.
Tussen de gangen door spelen de muzikanten een kwartiertje en dan komen ze weer gewoon aan tafel.
Wij, maar ook de andere gasten in het zaaltje worden steeds vrolijker, iedereen heeft rode koontjes en een lach op het gezicht. En alsof de Champagne nog niet voldoende is, komen er gedurende de avond ook nog gasten, collega wijnboeren, langs de tafels om hun eigen gefabriceerde wijn te laten proeven.
We zitten werkelijk midden in het hart van de wijn- en Champagneboerencultuur, geweldig!
Aan de tafel het dichtst bij het orkest zijn ze begonnen met zingen.
Eén vrouw kan niet meer stoppen en vraagt of ze de zangeres mag vervangen. Dat komt goed uit want die begint moeite te krijgen met haar teksten. De pianist heb ik trouwens ook al vreemde noten horen spelen, maar niemand kan het wat schelen, sterker nog ik denk dat ze het niet eens horen.
De vrouw grijpt de microfoon en zet met haar volksliedjes al zingend de hele boel op z’n kop, bij elkaar inhakend wordt er aan de tafels energiek gedeind en uit volle borst meegezongen.   
Soms komt er een moeder even bij de maxi-cosies, die naast ons op tafel staan, inspecteren of alles nog goed gaat met de baby’s, die trouwens verdacht stil blijven. De kinderen hebben inmiddels hun kleurplaten in de steek gelaten en rennen rondjes door het zaaltje en rondom de tafels.
Iedereen heeft het naar z’n zin en het feest gaat tot diep in de nachtelijke uurtjes door.

De volgende ochtend worden we gewekt door hinnikende paarden die elkaar vanuit hun paardenbox staan te begroeten. Onder ons slaapkamerraam, in de ‘bak’, horen we ook paarden lopen. Er wordt blijkbaar lesgegeven.
“Wat doen die lui al zo vroeg op die paarden,” bromt Henk en grijpt op de tast naar z’n horloge. “Oh, het is half elf Lies, we moeten eruit!”
Rond elf uur zitten we met z’n allen op het terras van onze gîte. Henk heeft koffie gezet.
“Hé, ik heb helemaal geen hoofdpijn!” roep ik verbaasd uit.” De anderen beamen dat ze ook nergens last van hebben, ja gewoon een beetje duf, meer niet.
“Nou, dan moet het toch wel erg goede Champagne geweest zijn! Ongelooflijk ik heb nog nooit zoveel bubbels gedronken!” lach ik vrolijk.
Na de koffie gaan we weer naar de kantine van de eerste loods waar de inauguratie gisterenmiddag begonnen is. Hier zal het ontbijt geserveerd worden.
In de kantine is het een drukte van belang, blijkbaar zijn er veel mensen blijven overnachten.
Er wordt geanimeerd gepraat en gelachen. Ook nu is er weer een overdaad aan eten en drinken en natuurlijk wordt ook de eerste fles Champagne alweer ontkurkt.
Henk en ik proosten samen: “Op la douce France!”
Alhoewel dit begin van de dag alweer neigt naar nog meer feest, houden wij het netjes bij één glaasje. We gaan zo meteen weer terug naar mijn zus.
“Oh, wat jammer,” zegt Roger teleurgesteld, “we krijgen vanmiddag nog een rondleiding door de kelders van het beroemde Champagnehuis ‘Pommery’.”
We zeggen dat we het ook wel jammer vinden om dat te missen maar dat mijn ouders ook speciaal vanuit Nederland naar m’n zus zijn gekomen en dat het wel gezellig is om die ook nog even te zien vanmiddag.
Daarbij weten wij nu al wel dat als we blijven, het straks onverantwoord wordt om nog te gaan rijden, het Champagne aanbod is hier iets te verleidelijk.

Nadat we onze spullen weer in de auto geladen hebben, gaan we nog één keer naar de loods waar ook de anderen nog steeds zijn.
Hartelijk nemen we afscheid van ons Auvergnaanse clubje en de Champagnefamilie.
En dan vertrekken we, met behalve onze spullen ook nog zes dozen Champagne, het gage van de hele band, in de achterbak.
Tijdens de rit zitten we heerlijk na te genieten van het ontzettend leuke weekend tot nu toe.
Ach, we hadden natuurlijk wel langer kunnen blijven maar het is goed zo, zijn we het met elkaar eens. We verheugen ons ook weer op een gezellig bezoek aan m’n zus en haar vriend.
Nog steeds in feeststemming stoppen we een uur later toeterend bij haar huis.
De honden komen vanachter het huis vandaan naar ons toe rennen. Ook zij zijn uitgelaten en vrolijk.
We stappen de tuin in en als we de hoek van het huis omlopen zien we de hele familie keurig rondom een tafel in de tuin zitten.
Koppie thee, koppie soep.
“Hee, Henk en Lies,” zegt mijn moeder blij, “fijn dat jullie er zijn!”
Er worden twee stoelen bijgeschoven en m’n zus vraagt: “Willen jullie ook thee? Of koffie misschien?”





    ____________________________________________________________________________

In 2007 ben ik samen met Henk (contrabassist) verhuisd naar het Franse platteland.
Over deze wonderlijke periode heb ik een boek geschreven:

Ben je geïnteresseerd?  Via deze linken kun je het bestellen:
  Bol.com  
boek € 16,95

  Ebook  
  ebook: €4,99
uitg.: Vandorp educatief/ Grenzeloos
Het verhaal over een waarzegster en een muzikant die samen hun geluk in Frankrijk willen beproeven om daar een centrum voor muziek en levenskunst op te zetten

Als Lies op een avond Henk ontmoet slaan de vonken direct over. Behalve hun artiestenbestaan blijkt al snel dat ze ook hun passie voor Frankrijk delen.
Het begint met dromen over 'later als...' maar hun enthousiasme haalt de droom in. Samen storten ze zich in het avontuur en belanden van het ene toeval in het andere.
Een verhaal vol humor, over passie en durf, dromen en aanpakken, liefde en loslaten maar vooral over verwondering.
Wat kan er veel gebeuren als je gewoon ‘ja’ durft te zeggen! Zij gaan er in ieder geval vanuit dat hun idee fantastisch is en alle gebeurtenissen lijken dit ook te bevestigen…


Deel twee komt uit in september/ oktober 2014

1 opmerking:

  1. Ik ben benieuwd naar deel 3. Nee hoor! weer hartstikke leuk.

    BeantwoordenVerwijderen