maandag 16 maart 2015

In verwarring...


Als ze nu zouden zeggen dat ik veertig word over een paar maanden zou ik het direct geloven. Zo voel ik me geestelijk ook;  niet meer helemaal piepjong, maar toch nog wel genoeg jong om de wereld aan mijn voeten te hebben. Natuurlijk met onzekerheden over het feit dat ik nu toch echt een veertiger ben, wat best ‘oud’ klinkt.
Misschien ook wel met de lichte vertwijfeling of ik maatschappelijk gezien op het juiste pad ben, maar ‘allez, soit!’, dat komt wel goed. Als ik eerlijk ben is er niet echt verschil tussen de dertiger en de veertiger. Het zit gewoon tussen je oren en als ik nu maar door blijf sporten blijf ik er ook nog gewoon goed strak uit zien. Geen vuiltje aan de lucht dus.

Maar niemand haalt het in z’n hoofd om te zeggen dat ik veertig word en dat is logisch want ik word helemaal geen veertig dit jaar, ik word vijftig!
En hoewel ik me zo helemaal niet voel is het me blijkbaar toch aan te zien.
Het sporten heeft niet meer het gewenste resultaat, hoewel ik eerlijkheidshalve toe moet geven dat het regelmatige sportschema al een tijdje uit mijn systeem is verdwenen.
Ook word ik al een behoorlijke tijd met ‘u’ aangesproken. Het is een vreselijk cliché maar ik kan er nog steeds niet aan wennen.
Vooral omdat ik schaamtevol moet erkennen dat de gewenste levenswijsheid die naar mijn mening hoort bij een persoon die aangesproken wordt met 'u', bij mij ver te zoeken is.
Het ‘ouder en wijzer’ worden wil bij mij niet erg vlotten. Sterker nog, de laatste jaren staat mijn leven meer dan ooit op z’n kop door zekerheden die toch niet zo zeker bleken te zijn.
Maar sinds enkele maanden ben ik een beetje de kluts kwijt. Het lijkt wel alsof alles anders is.

Het begon eigenlijk na mijn boekpresentatie vorig jaar in oktober. Ik sloeg er nog niet echt acht op want ik had toevallig aardig wat werk als waarzegster in Nederland, dus het was sowieso hectisch vanwege het heen en weer reizen tussen Nederland en Frankrijk. Maar toen ik in december gewoon rustig achter mijn pc kon gaan zitten om weer lekker te schrijven, realiseerde ik dat het volkomen leeg was in mijn hoofd.
De verhalen waren weggevlogen en eigenlijk weet ik zelfs nog precies het moment waarop dat was gebeurd. Het was na de laatste regel van mijn boek. Ik drukte met mijn pijnlijke rsi arm op ‘opslaan’ en dacht: en nu weet ik geloof ik niets meer. Het was een vreemde onwezenlijke gedachte, eigenlijk meer een gevoel, een leeg gevoel.
Maar er gebeurden meer onwezenlijke dingen; ik kreeg haast geen reacties op m’n boek, zelfs niet van vrienden. Wat betekende dat? Was het boek niet goed? Was het misschien allemaal een te egocentrisch gebeuren? Een verhaal dat je misschien op een avondje eens tegen vrienden vertelt maar waar je niet zo’n hele boekheisa van maakt. Tja en dan die blogverhaaltjes: wie zit daar nu eigenlijk op te wachten?
Nou en dan gaat het snel bergafwaarts, dit soort gedachten zijn ‘dodelijk’ voor je creativiteit! Waarschijnlijk was ik gewoon moe en had ik op vakantie moeten gaan.

Maar dat deed ik dus niet! En zo belandde ik elke dag plichtsgetrouw achter mijn computer om vervolgens vast te stellen dat ik niets te schrijven had. Wat niet zo goed was voor mijn zelfvertrouwen. Ik begon me paniekerig af te vragen of dit nu het beruchte schrijversblok was.
Om mezelf af te leiden, ging ik steeds meer op facebook zitten koekeloeren. Dat was niet slim, want het werkt verslavend.
Hierdoor stond facebook de hele dag 'open' en vulde het mijn lege hoofd met wereldse zaken: Charlie hebdo, Syrie, Monsanto, zelfverrijking van de meest rijken op aarde, onheil, onrecht en vooral ook veel dierenleed. Ellende, ellende, ellende.
“Oh Henk, ik kan geen zielig dier meer zien!” zei ik met buikpijn en met tranen achter m’n ogen, van weer een gruwelijke foto. “Ik word er zo verdrietig van, wat is er toch allemaal aan de hand in de wereld?”

Een vriendin belde: borstkanker. Een andere: baarmoederkanker. Een vriend kwam terug van vakantie met darm- en leverkanker. Ik had net de petitie getekend tegen de zweepslagen van die leuke jonge blogger in Saoedi Arabië. Het werd een beetje teveel.
Ik wilde goed en wijs reageren, een mooie kaart sturen met opbeurende en wijze woorden maar het lukte niet, bellen durfde ik al helemaal niet want mijn inmiddels volle wereldse hoofd was niet in staat om iets zinnigs uit te brengen.
Het was volgelopen met machteloosheid en mijn hart was ondertussen hypergevoelig. Die twee versterken elkaar nogal.

“Dat is de leeftijd Lies!” zei Henk om mijn gepieker wat te relativeren. “Ik was rond mijn vijftigste ook veel gevoeliger en wat in de war, dat hoort er gewoon bij!” Lief, maar  ook met een plagende blik keek hij me aan, “en vergeet niet dat je natuurlijk ook tegen de overgang aanzit.”
“Ja, jij wilt me gewoon ‘oud’ hebben, net als jij!” riep ik opstandig uit, maar diep van binnen wist ik het ook wel. Ik word inderdaad ouder, vijftig wel te verstaan!
Gelukkig kwam er in februari een opdracht die de vicieuze cirkel waarin ik was beland doorbrak. Ik kreeg via een vriend de opdracht om drie stripboeken vanuit het Frans in het Nederlands te vertalen. Sindsdien zit ik weer anders achter de computer. Ik heb werk!
En ik vind het nog ontzettend leuk ook, ik ben weer met taal en een verhaal bezig.
Natuurlijk check ik ergens op de dag nog wel eens even facebook, maar ik ben er niet meer door geobsedeerd, ik heb er ook geen tijd voor. Bijkomstig voordeel is dat ik nu ook even niet na hoef te denken over het feit dat ik eigenlijk weer eens een verhaal moet schrijven, ik heb gewoon werk te doen.

Langzamerhand begin ik weer een beetje bij mezelf te komen, te ontspannen. Ik zie heus al het leed nog steeds aan me voorbij trekken, maar ik ben er iets minder door van slag.
Natuurlijk heb ik maar een klein en onbeduidend leventje ergens op het Franse 'platteland', zeker in vergelijking tot de indrukwekkende wereldse zaken die genadeloos om me heen woekeren. Maar gelukkig kan ik het nu iets beter relativeren. Dit leven is ook realiteit!  
Vanochtend, bij het opstaan, was het er weer, de positieve luchtigheid en de zin om te schrijven.
"Oh wat fijn, de inspiratie is teruggekomen!" riep ik enthousiast tegen Henk.
En terwijl ik nu na zes maanden ijverig zit te typen, hoor ik via facebook een geluidje. Toch nieuwsgierig kijk ik even snel wat er gemeld wordt.
'Liesbeth je wordt genoemd', zegt een pop-up.
Ik open het scherm en er staat: Liesbeth Arts we missen je verhaaltjes….