Toen ik Marjolein zo’n 30 jaar geleden ontmoette
woonde ze in Geertruidenberg samen met Frans, de saxofonist waar ik les van
kreeg. Ik woonde ook samen, met Frank in Lage- Zwaluwe. Hoewel ik Marjolein al
direct aardig vond was ons contact oppervlakkig. Soms spraken we elkaar op een
verjaardagsfeestje van Frans.
Onze vriendschap ontstond pas toen ik haar zo’n
vier jaar later op een middag in Breda tegenkwam. Marjolein had niet lang
daarvoor haar relatie met Frans beëindigd en ik die met Frank. Zij woonde
nu in een leuk flatje midden in de binnenstad en ik woonde samen met mijn
dochtertje Sofie in een gekraakt schoolgebouw.
De vonk sprong direct over en we werden vriendinnen.
Uiterlijk hadden we heel verschillende levens maar innerlijk hadden we veel overeenkomstige ideeën en interesses, maar het meest overeenkomstig was denk ik dat we allebei, ieder op onze eigen manier, excentriek waren in de keuzes die we maakten.
Alleen het verschil waarop zich dat uitte was op dat moment tegengesteld. Waar ik me afzette tegen van alles, maar vooral een burgerlijk leven, probeerde Marjolein het juist zo goed mogelijk te doen.
Marjolein wilde vastigheid, een gezin, goedkeuring. En dat kreeg ze! Ze ontmoette Jan, ze trouwden, kochten een mooi huis en niet snel daarna werd Koen geboren, haar mooiste cadeau in het leven! Het huwelijk leek ook zo mooi maar hield geen stand. Marjolein ging door een diep dal, maar krabbelde weer op.
En zo waren we ineens beiden alleenstaande moeders. Hierna werd onze band pas echt hecht.
We deelden ons verdriet over de liefde, ons ideaalbeeld dat aan diggelen lag, de teleurstelling daarover, we deelden de perikelen rondom het moederschap, maar we filosofeerden ook over het doel van het leven, wat we wilden bereiken, onze idealen. Want naast onze heftige ervaringen was het toch vooral de positieve levenshouding en vrolijkheid die ons bond. Samen konden we ontzettend lachen en giebelen, om de gekke dingen die we meemaakten, vooral door onszelf veroorzaakt, we bekenden elkaar de fouten die we maakten, de ondeugd. Dacht ik aan Marjolein, dan belde zij, en andersom was dat ook zo, dat vonden we beiden heel speciaal.
Er kwamen nieuwe liefdes in Marjoleins leven en ook in die van mij. Ook andere bezigheden. Ik verhuisde naar Amsterdam en later naar Frankrijk, zij naar Rotterdam en weer terug naar Breda.
Natuurlijk werd ons contact hierdoor minder frequent, maar dat gaf niets… tussen ons zat het toch wel goed!
De toon in onze vriendschap was gezet; als wij samen afspraken kwam er niemand tussen, dan was het quality time tussen vriendinnen!
Zo was mijn vriendschap met Marjolein, maar ik weet zeker dat veel mensen die haar kennen, eenzelfde soort ervaring hebben gehad.
Want Marjolein was een mensen-mens, ze was lief, spontaan en hartelijk, betrokken, openhartig, loyaal, royaal, attent en hulpvaardig.
Als ze dit zou horen, zou ze wat verlegen gaan grinniken, zouden haar ogen ondeugend gaan fonkelen en zou ze er met en schalks lachje aan toevoegen dat ze ook best een draak kon zijn… en dat geloof ik wel!
Marjolein had ook een verbeten kant, ze kon ongelooflijk ruimdenkend zijn ten aanzien van anderen, terwijl ze vaak erg streng was voor zichzelf. Werd het haar allemaal teveel dan gingen de luiken dicht en verschanste ze zich in haar eigen binnenwereld, dan was de verbinding verbroken. Die diepgewortelde innerlijke strijd, dat zoeken en toch niet vinden is voor mij altijd een mysterie geweest. Voor mij was ze een mooie, prachtige en krachtige, wijze vrouw. Waarom kon ze niet wat meer in zichzelf geloven? Ik zal het nooit weten.
Lieve Marjolein, ik wil je bedanken voor je vriendschap en liefde! Je was me heel erg dierbaar, m’n vriendin-zus.
Samen zijn we zoveel levensfasen doorgegaan, ik had je zo graag nog heel lang om me heen gehad. Alles is anders gelopen, je ziekte nam de overhand, je kon niet meer genezen. Ik hoop nu alleen maar dat je rust en vrede hebt gevonden.
De vonk sprong direct over en we werden vriendinnen.
Uiterlijk hadden we heel verschillende levens maar innerlijk hadden we veel overeenkomstige ideeën en interesses, maar het meest overeenkomstig was denk ik dat we allebei, ieder op onze eigen manier, excentriek waren in de keuzes die we maakten.
Alleen het verschil waarop zich dat uitte was op dat moment tegengesteld. Waar ik me afzette tegen van alles, maar vooral een burgerlijk leven, probeerde Marjolein het juist zo goed mogelijk te doen.
Marjolein wilde vastigheid, een gezin, goedkeuring. En dat kreeg ze! Ze ontmoette Jan, ze trouwden, kochten een mooi huis en niet snel daarna werd Koen geboren, haar mooiste cadeau in het leven! Het huwelijk leek ook zo mooi maar hield geen stand. Marjolein ging door een diep dal, maar krabbelde weer op.
En zo waren we ineens beiden alleenstaande moeders. Hierna werd onze band pas echt hecht.
We deelden ons verdriet over de liefde, ons ideaalbeeld dat aan diggelen lag, de teleurstelling daarover, we deelden de perikelen rondom het moederschap, maar we filosofeerden ook over het doel van het leven, wat we wilden bereiken, onze idealen. Want naast onze heftige ervaringen was het toch vooral de positieve levenshouding en vrolijkheid die ons bond. Samen konden we ontzettend lachen en giebelen, om de gekke dingen die we meemaakten, vooral door onszelf veroorzaakt, we bekenden elkaar de fouten die we maakten, de ondeugd. Dacht ik aan Marjolein, dan belde zij, en andersom was dat ook zo, dat vonden we beiden heel speciaal.
Er kwamen nieuwe liefdes in Marjoleins leven en ook in die van mij. Ook andere bezigheden. Ik verhuisde naar Amsterdam en later naar Frankrijk, zij naar Rotterdam en weer terug naar Breda.
Natuurlijk werd ons contact hierdoor minder frequent, maar dat gaf niets… tussen ons zat het toch wel goed!
De toon in onze vriendschap was gezet; als wij samen afspraken kwam er niemand tussen, dan was het quality time tussen vriendinnen!
Zo was mijn vriendschap met Marjolein, maar ik weet zeker dat veel mensen die haar kennen, eenzelfde soort ervaring hebben gehad.
Want Marjolein was een mensen-mens, ze was lief, spontaan en hartelijk, betrokken, openhartig, loyaal, royaal, attent en hulpvaardig.
Als ze dit zou horen, zou ze wat verlegen gaan grinniken, zouden haar ogen ondeugend gaan fonkelen en zou ze er met en schalks lachje aan toevoegen dat ze ook best een draak kon zijn… en dat geloof ik wel!
Marjolein had ook een verbeten kant, ze kon ongelooflijk ruimdenkend zijn ten aanzien van anderen, terwijl ze vaak erg streng was voor zichzelf. Werd het haar allemaal teveel dan gingen de luiken dicht en verschanste ze zich in haar eigen binnenwereld, dan was de verbinding verbroken. Die diepgewortelde innerlijke strijd, dat zoeken en toch niet vinden is voor mij altijd een mysterie geweest. Voor mij was ze een mooie, prachtige en krachtige, wijze vrouw. Waarom kon ze niet wat meer in zichzelf geloven? Ik zal het nooit weten.
Lieve Marjolein, ik wil je bedanken voor je vriendschap en liefde! Je was me heel erg dierbaar, m’n vriendin-zus.
Samen zijn we zoveel levensfasen doorgegaan, ik had je zo graag nog heel lang om me heen gehad. Alles is anders gelopen, je ziekte nam de overhand, je kon niet meer genezen. Ik hoop nu alleen maar dat je rust en vrede hebt gevonden.
